اندیشکده های مستقل و خودمختار نقشی حیاتی در عرصه های سیاستی ایفا می کنند. این نهادهای سیاستگذاری، غیرانتفاعی هستند و مستقل از دولت ها و احزاب سیاسی عمل می کنند. با این وجود، تعیین دقیق اندیشکده های مستقل امری دشوار است. زیرا علاوه بر ویژگی هایی مثل استقلال اقتصادی در اندیشکده ها که از معمول ترین شکل استقلال آن ها محسوب می شود، ابعاد دیگری از قبیل استقلال اجرایی و فکری نیز وجود دارند که می بایست به آن ها توجه کرد. عثمان و ال نولا ده عامل مؤثر بر اندیشکده های مستقل را مشخص کرده اند که شامل مواردی چون چگونگی تأمین بودجه، برخورداری از نظارت و کنترل بر فرایندهایی چون استخدام کارکنان و تنظیم دستورالعمل کاری پژوهش ها، توانایی تضمین کیفیت سازوکارها و جز آن هستند.
