اندیشکده های دانشگاهی که نسل اول اندیشکده ها را تشکیل داده اند، اولویت اصلی خود را بر اجرای پژوهش های دانشگاهی باکیفیت، انتشار کتب، نشریات و دیگر اسنادی گذاشته اند که دارای مخاطبان مخصوص به خود می باشند. اگرچه محققان این مؤسسات در بدو پیدایش، توصیه هایی نیز به سیاستگذاران ارائه می کردند، اما هدف عمده آن ها نه تأثیرگذاری مستقیم بر فرایند سیاست گذاری، بلکه کمک به آموزش و مطلع سازی سیاست گذاران و عموم مردم در مورد پیامدهای بالقوه گزینه های مختلف سیاستی بود. بی تمایلی این مؤسسات به تأثیرگذاری مستقیم بر سیاست، به میزان زیادی ریشه در تعهد آن ها به حفظ استقلال فکری مؤسساتشان داشت. اندیشکده های دانشگاهی اتکای زیادی به محققین دانشگاهی دارند و روش تأمین مالی آن ها بیشتر از طریق بخش خصوصی است. آنها معمولاً پروژه های بلند مدت تری را در دستور کار خود قرار می دهند و به دنبال تغییر فضای نظری نخبگان می باشند. مقالات موجود در مجلات دانشگاهی، تک نگاری ها و خلاصه های سیاستی نیز از محصولات تحقیقاتی اولیه این نوع از اندیشکده ها محسوب می شوند.
